زندگی روی خط تعادل

سیزدهم خرداد دوره بیست روزه هم به پایان رسید. دستاوردی قدیمی اما همچنان پابرجا: تا آدم شدن راه زیادی باقی است.

دستاورد مهم دیگری که بعد از این دوره حاصل شد و از آن حسابی غافل بودم منیّت و خودخواهی است.

فهمیدم خیلی از نا امنیها، خیلی از ناراحتیها و عصبانیتها ،خیلی از درگیریهای بیرونی و کشمکشهای درونی ریشه اش منیت است. خیلی وقتها که فکر می کنم دغدغه تربیت بچه و شوهرداری و خانه داری و مردمداری دارم بیشتر دغدغه خودخواهی و منیّت دارم. از دست بچه عصبانی می شوم چون به من بی احترامی کرده، چون با ریخت و پاشهایش من را خسته کرده ، چون سر وصدا کرده و خواب من را به هم زده. همسر نظر من را نپرسیده، قدر زحمتهای من را ندانسته، به من توجه نکرده، فلانی من را دعوت نکرده، به من زنگ نزده یا از من تشکر نکرده. همه اش من و من و من!!!!!!!!! و اینهمه غفلت از اینکه همه کارها باید تنها برای خدا باشد. اینهمه غفلت از این که در یک مُلک دو مَلِک نمی گنجد. که در دلم یا جای من است یا جای خدا و  چه غافل و راحت خودم را به خدا ترجیح دادم ...... حتی زحمت انتخاب هم به خودم ندادم آنقدر منیت پررنگ حضور داشت که خدا جایی نداشت. اما حالا می دانم  تا این دیو من بیرون نرود نوری نخواهد تابید. دیو چو بیرون رود فرشته برآید

حالا می دانم اگر بتوانم کمی، فقط کمی این من را از پنجره های دلم کنار بزنم، چشمهای نابینا و دل کورم تجربه بی نظیری خواهد کرد.

دوره بعدی می خواهم تمرین کنم همه کارهایم فقط و فقط برای خدا باشد. اگر برای دخترم کتاب می خوانم، اگر کارهای خانه را می کنم حتی وقتی کارهای شخصی خودم را انجام می دهم فقط و فقط برای خدا باشد. می خواهم تمرین کنم این همه اسیر دیو منیت نباشم. مطمئنم اینطوری کمتر غمگین می شم کمتر فکرم مشغول رفتار و گفتار دیگران میشه کمتر کارهای دیگران را تفسیر می کنم. بیشتر از کارهام لذت می برم بیشتر انرژی دارم و بیشتر رضایت درونی دارم.

خدایا فقط تو می تونی چشم های بسته و دلهای کور را باز و روشن کنی. اگر حتی این دوره های پر خطا و نیمه و ناقص و شکسته می تونه معجزه بینا شدن دل آدم را داشته باشه پس یک دوره حسابی چقدر می تونه حال آدم را تغییر بده؟

خدایا کمکم کن در این دوره جدید از همیشه بهتر باشم. واقعا به همه کارها و برنامه هایم پایبند بمونم به همه قول و قرارهام متعهد باشم.